Zombie
“I was born sick, but
I love it. Command me to be well. Amen.”
Hozier
Στη γλώσσα των
Νευροεπιστημών η ωρίμανση του εγκεφάλου συνδέεται εν πολλοίς με την καταστροφή
των συνάψεων. Ο όρος «σύναψη» ετυμολογικά συνδέεται με την εξασφάλιση της
αμφίδρομης επικοινωνίας ή/και της μετάδοσης των ώσεων μεταξύ των κυττάρων.
Αναφέρεται δηλαδή σε μια απολύτως ζωντανή, δυναμική σχέση.
Δουλεύοντας κανείς με
εφήβους, με τους κατεξοχήν δηλαδή πρωταγωνιστές της διαδικασίας αυτής της
ωρίμανσης, βρίσκεται μπροστά σε αυτήν την «καταστροφή» των συνάψεων, κυριολεκτικά και συμβολικά. Στο επώδυνο
μεγάλωμά τους οι μικρομέγαλοι πρωταγωνιστές ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και στους
θανάτους. Και κάθε φορά επιστρέφουν με συνέπεια στο σώμα τους. Το πραγματικό
σώμα, το σώμα-αναπαράσταση, το εξωτερικό σώμα. Ανακαλύπτουν ξανά στο λιβιδινικό
τους σώμα τον ευνουχισμό των πρώτων χρόνων προκειμένου να το συμβολοποιήσουν
ή/και να το ψευδο-συμβολοποιήσουν.
Τι άλλο άλλωστε να
σημαίνει αυτό το πάθος για τα θρίλερ, τα ζόμπι, τα piercing, τα τατουάζ; Ποιός άραγε ο λειτουργικός ρόλος όλων αυτών των
τελετουργιών; Ή και των περασμάτων στην πράξη, αν συμπεριλάβουμε σε αυτά τους
σκαριφισμούς, τις διατροφικές διαταραχές ή άλλες αυτοκτονικοφανείς ή
αυτοκτονικογενείς πρακτικές;
Τα θρίλερ:Να έρθεις σε
επαφή με τον φόβο-τρόμο σου σαν να μην είναι ο δικός σου και να πεις στον εαυτό
σου πως αντέχεις κι άλλο.
Τα piercing, τα τατουάζ:Να νιώσεις τον πόνο-οδύνη στο Εγώ-Δέρμα* σου σαν να μην
είναι το δικό σου και να καταργήσεις με αυτόν τον τρόπο το όριο ανάμεσα στο
μέσα και στο έξω.
Όταν το παιχνίδι δεν
επαρκεί πια ως μεταβατικός χώρος (Winnicott), όταν το όνειρο δεν πληρεί τον
μετουσιωτικό του ρόλο (Freud), το σώμα που τραυματίζεται, που παίρνει ή χάνει δραματικά βάρος, το
σώμα που πάσχει, αναλαμβάνει να ψυχικοποιήσει το μέσα κενό, να γεμίσει τον
ψυχικό χώρο που λείπει.
Μια εν αμύνη επίθεση
στο σώμα, στην πραγματικότητα όμως μια απεγνωσμένη επίκληση στον Άλλο που
λείπει ή εκλείπει. Στην σύναψη με τον Άλλο που καταστρέφεται ή που έχει
καταστραφεί.
Τα ζόμπι: ο Άλλος ούτε
ακριβώς νεκρός, ούτε ακριβώς ζωντανός, πάντοτε όμως απειλητικός ή επιτιθέμενος
σε ένα σώμα-λάφυρο ή δώρο , ούτε ακριβώς μικρό, ούτε ακριβώς μεγάλο. Το σώμα
του εφήβου.
Δουλεύοντας κανείς με
εφήβους μπορεί να δει-όχι πάντα εύκολα, όχι πάντα με ευκρίνεια, όχι πάντα
ανώδυνα- όλες τις παραπάνω συνδηλώσεις, λιγότερο ή περισσότερο μαζοχιστικές, να
εκδιπλώνονται στο έδαφος της μεταβιβαστικής σχέσης. Ή … σύναψης. Που πρέπει
πάση θυσία να καταστραφεί και το
σύμπτωμα έτσι να πάψει να είναι πράξη και να γίνει λόγος.
Σοφία Κάσση
*Ο όρος ”moi-peau”του D.Anzieu.
